Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που έχουμε ως χώρα (πέρα από τα προφανή, βλέπε διαφθορά, άχρηστους στην πλειοψηφία τους πολιτικούς και μια γαμημένη νοοτροπία) είναι η έλλειψη συναίσθησης αλλά και ΕΝσυναίσθησης από εκείνους που κατέχουν κάποια θέση εξουσίας, κυρίως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και επηρεάζουν τις ζωές μας. Το πρόβλημα είναι από τα σοβαρά αλλά ταυτόχρονα και τα πιο υποτιμημένα καθώς στην χώρα με εθνικό μότο “Κρύψε να Περάσουμε” η ζωή κάπως πρέπει να συνεχιστεί χωρίς να το πολυζορίζουμε.
Στο δημόσιο όλοι μας γνωρίζουμε λίγο-πολύ πώς λειτουργούν τα πράγματα. Άπαξ και μπεις, μένεις εκεί μέχρι να βγεις στη σύνταξη. Θα παίρνεις τις κλίμακες, τις προαγωγές και τα επιδόματά σου, κάνεις δεν κάνεις τη δουλειά σου, ενώ κάθε χρόνο θα αξιολογείσαι ως άριστος των αρίστων γιατί, πολύ απλά, κανείς δεν θα μπορεί να αποδείξει ότι δεν ισχύει. Μην το παίρνεις προσωπικά, φίλε κυβερνητικέ που το διαβάζεις αυτό (κατά πάσα πιθανότητα στο γραφείο σε εργάσιμη μέρα και ώρα), έτσι λειτουργεί το σύστημα από τότε που ο παπάς έκανε αυτόν τον βράχο το ανεξάρτητο κράτος, που κανένας βασικά δεν ήθελε.
Η εξουσία (αιρετή ή μόνιμη) συνοδεύεται από μια (πλασματική) αίσθηση ανωτερότητας, ότι εσύ, ο Πρόεδρος, ο Υπουργός, ο υπάλληλος πίσω απ’ το γκισέ, είσαι επιφορτισμένος με ένα υψηλό καθήκον δυσνόητο σ’ εμάς τους πληβείους, που θέλουμε απλά να σε κατηγορήσουμε ή να χαραμίσουμε τον πολύτιμο χρόνο σου. Από το απαξιωτικό ύφος του Προέδρου της Δημοκρατίας όταν αντιμετωπίζει ενοχλητικούς δημοσιογράφους ή τα πυρά της αντιπολίτευσης, μέχρι τον κυβερνητικό υπάλληλο που βλέπει τον φτωχό, συνταξιούχο, άνεργο, μετανάστη, δικαιούχο επιδόματος, άρρωστο σαν κάτι που κόλλησε στο παπούτσι του, αυτός ο συνδυασμός δυσανάλογης έπαρσης, αλαζονείας και αρχοντοχωριατισμού σε σχέση με την πραγματική αξία της θέσης, συναντάται συνήθως σε μέρη όπου κυριαρχούν η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός, το ρουσφέτι, η παγαποντιά και η διαφθορά, γιατί πώς αλλιώς θα βρίσκονταν σ’ αυτές τις θέσεις;
Τα θυμήθηκα όλα αυτά ακούγοντας τον Γιώργο Σκαλιά, σύμβουλο του Προέδρου της Δημοκρατίας για θέματα Παιδείας (ένας από τους αναρίθμητους “συμβούλους” που κουβάλησε στον λόφο ο Αναστασιάδης με δικά μας έξοδα και με αδιευκρίνιστα τις πλείστες φορές καθήκοντα και αμφισβητήσιμο λόγο ύπαρξης) να επιδίδεται το τελευταίο διάστημα σε μια άνευ προηγουμένου υπεράσπιση όλων των αστοχιών της κυβέρνησης και του Υπ. Παιδείας στον ίσως πιο πολύπαθο τομέα της κυπριακής κοινωνίας, της δημόσιας εκπαίδευσης έρμαιο εθνικιστών, κομματόσκυλων και παπάδων. Μιλώντας την προηγούμενη εβδομάδα στον «ΣΠΟΡ 95.0» και την εκπομπή «ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» ο προεδρικός σύμβουλος (sic) αφού υποβάθμισε τη διαρροή την πρώτη μέρα των εξετάσεων τετραμήνου (“το αδιάβλητο των εξετάσεων που εδώ και δεκαετίες, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, διεξάγει το Υπουργείο Παιδείας είναι προς παραδειγματισμό και για άλλες χώρες” είπε σε μια κρίση μετριοφροσύνης, όπως και οτιδήποτε άλλο βγήκε από το Προεδρικό την τελευταία δεκαετία) και μας είπε ότι στη δημόσια εκπαίδευση είμαστε ούτε λίγο ούτε πολύ... Φινλανδία: “Οι εκπαιδευτικοί περνούν από αξιολόγηση, έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο(!), περνούν από προ-υπηρεσιακή κατάρτιση, έχουν σεμινάρια από τους επιθεωρητές και ότι όλα αυτά συντελούν στο να τελειοποιείται η παιδαγωγική προσέγγιση των εκπαιδευτικών προς τους μαθητές”. Ναι, έτσι είπε. “Τελειοποιείται”.
Εντάξει, για να είναι άξιος ο μισθός που πληρώνουμε από τους φόρους μας (όπως και τα 7.500 του Γιαννάκη, να σας θυμίσω) λογικό ο άνθρωπος να προσπαθεί να μας πείσει ότι ζούμε κάπου κοντά στον αρκτικό κύκλο, παρότι έχουμε 20 βαθμούς Γενάρη μήνα (το μόνο κοινό με Σκανδιναβία είναι ότι παγώνουμε με τις μαλακίες που ακούμε), όμως δυστυχώς τύποι σαν κι αυτόν δεν αρκούνται μόνο σ’ αυτό. Πρέπει να περάσουν στην επίθεση. Να μετατοπίσουν την όποια ευθύνη από πάνω (όπου βρίσκονται αυτοί και οι εργοδότες τους) προς τα κάτω (στους πληβείους). Τι είπε λοιπόν ο προεδρικός σύμβουλος (υπενθυμίζω, not a job); Ότι «τα παιδιά στο Δημόσιο σχολείο δεν φεύγουν με απορίες». Και στην ερώτηση της δημοσιογράφου, γιατί τα παιδιά πηγαίνουν στα φροντιστήρια αν δεν έχουν απορίες, είπε ότι πρόκειται για «μόδα» και ότι «οι συνάδελφοι στο δημόσιο σχολείο επιτελούν τα καθήκοντά τους άψογα και ότι υπάρχουν παιδιά που είναι αδύνατα και είναι φυσιολογικό να θέλουν μια επιπρόσθετη προσπάθεια». Το πιάσατε; “Μόδα”τα φροντιστήρια για τον διορισμένο σύμβουλο, όπως τα catsuits και τα bomber jackets και κλασικά φταίνε τα “αδύνατα παιδιά” που χαλάνε την πιάτσα και ρίχνουν τον μέσο όρο της -Σκαλιά ανώτερης- παιδείας μας. Α, και οι γονείς “για την απειθαρχία που κάποιοι μαθητές επιδεικνύουν μέσα στο σχολείο”. Το οποίο όπως είπαμε, έχει “τελειοποιηθεί”.
Γι’ αυτήν ακριβώς την έπαρση μιλάμε. Όταν για να παρουσιάσεις το μαύρο άσπρο και να πείσεις για την ουτοπία που έχει δήθεν δημιουργήσει η κυβέρνηση που σε διόρισε/προσέλαβε/προώθησε δεν αρκεί η προπαγάνδα. Πρέπει να κατηγορήσεις, υποτιμήσεις και ειρωνευτείς αυτούς που δεν συμμερίζονται τις φαντασιώσεις σου.
Ποτέ δεν θα μάθουμε σ’ αυτόν τον τόπο...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
